"Σκόνταψα"¨πάνω σε ένα κείμενο που είχε αναρτηθεί σε κάποιο forum το οποίο αξίζει να μοιραστώ μαζί σας άσχετα με το εάν είναι αληθινό περιστατικό ή όχι:
Ποτέ δεν με πείραζαν στο σχολείο αλλά θυμάμαι ένα παιδί που το πείραζαν καθώς μεγάλωνα. Ας τον ονομάσουμε Μάικ.
>λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδί. Σγουρό μαλλί, πορτοκαλί, φορούσε γυαλιά.
>χωρίς φίλους
>συνεχώς τον πείραζαν όλοι
>ήμουν λίγο-πολύ το μόνο παιδί που του φερόταν ευχάριστα. Ποτέ δεν το είχα πραγματικά μέσα μου να είμαι αρχίδι με ανθρώπους
>δεν του μιλούσα πολύ όμως. Κυρίως απλά ένα χαμόγελο και ένα γνέψιμο στους διαδρόμους
> περνούσε τα περισσότερα σχολικά γεύματα γράφοντας και ζωγραφίζοντας μόνος με ένα σημειωματάριο
>μια μέρα στο λεωφορείο που επέστρεφε σπίτι, τα πράματα ήταν χειρότερα από ότι συνήθως. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι ειπώθηκε, αλλά ήταν άσχημο.
>καθόμουν και κοιτούσα τη δουλειά μου
>το παιδί πήγε σπίτι του και κρεμάστηκε
>την επόμενη μέρα στο σχολείο, όλοι μιλούσαν για το πόσο τους έλειπε και πόσο όλοι τον αγαπούσαν
>οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν την αηδία μου
>έρχεται η κηδεία του, πηγαίνω
>το μόνο παιδί από το σχολείο μου που εμφανίζεται
>η μητέρα του τρέχει προς τα εμένα
>πρέπει να είσαι ο Φιλ! ο Μάικ πάντα μου έλεγε πως εσείς οι δύο είστε οι καλύτεροι φίλοι! Πάντοτε μου έλεγε για το πόσο ωραία περνούσατε κτλ κτλ
>τότε το συνειδητοποίησα
>κάθε μέρα στο κολατσιό κατέγραφε επινοημένες ιστορίες με εκείνον και εμένα να αράζουμε και να περνάμε καλά
>εκείνο που πραγματικά με στοιχειώνει, το πράγμα που ακόμα με κρατά ξύπνιο κάποιες νύχτες τώρα, 15 χρόνια αργότερα, είναι εκείνο που είπε μετά
>είμαι σίγουρη πως εάν ήσουν σε εκείνο το λεωφορείο, θα τους είχες σταματήσει
Ποτέ δεν με πείραζαν στο σχολείο αλλά θυμάμαι ένα παιδί που το πείραζαν καθώς μεγάλωνα. Ας τον ονομάσουμε Μάικ.
>λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδί. Σγουρό μαλλί, πορτοκαλί, φορούσε γυαλιά.
>χωρίς φίλους
>συνεχώς τον πείραζαν όλοι
>ήμουν λίγο-πολύ το μόνο παιδί που του φερόταν ευχάριστα. Ποτέ δεν το είχα πραγματικά μέσα μου να είμαι αρχίδι με ανθρώπους
>δεν του μιλούσα πολύ όμως. Κυρίως απλά ένα χαμόγελο και ένα γνέψιμο στους διαδρόμους
> περνούσε τα περισσότερα σχολικά γεύματα γράφοντας και ζωγραφίζοντας μόνος με ένα σημειωματάριο
>μια μέρα στο λεωφορείο που επέστρεφε σπίτι, τα πράματα ήταν χειρότερα από ότι συνήθως. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι ειπώθηκε, αλλά ήταν άσχημο.
>καθόμουν και κοιτούσα τη δουλειά μου
>το παιδί πήγε σπίτι του και κρεμάστηκε
>την επόμενη μέρα στο σχολείο, όλοι μιλούσαν για το πόσο τους έλειπε και πόσο όλοι τον αγαπούσαν
>οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν την αηδία μου
>έρχεται η κηδεία του, πηγαίνω
>το μόνο παιδί από το σχολείο μου που εμφανίζεται
>η μητέρα του τρέχει προς τα εμένα
>πρέπει να είσαι ο Φιλ! ο Μάικ πάντα μου έλεγε πως εσείς οι δύο είστε οι καλύτεροι φίλοι! Πάντοτε μου έλεγε για το πόσο ωραία περνούσατε κτλ κτλ
>τότε το συνειδητοποίησα
>κάθε μέρα στο κολατσιό κατέγραφε επινοημένες ιστορίες με εκείνον και εμένα να αράζουμε και να περνάμε καλά
>εκείνο που πραγματικά με στοιχειώνει, το πράγμα που ακόμα με κρατά ξύπνιο κάποιες νύχτες τώρα, 15 χρόνια αργότερα, είναι εκείνο που είπε μετά
>είμαι σίγουρη πως εάν ήσουν σε εκείνο το λεωφορείο, θα τους είχες σταματήσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου