Σκοτεινή η νύχτα, κρύο το έδαφος

«Σκοτεινή η νύχτα, κρύο το έδαφος.»
Blind Willie Johnson

Το 1977 εκτοξεύτηκε το διαστημικό σκάφος Voyager 1, πέρασε την τροχιά του Πλούτωνα το 1990 και έγινε το πρώτο ανθρώπινο κατασκεύασμα που βγήκε από τα όρια του ηλιακού συστήματος το 2004. Ο Carl Sagan και μια ομάδα ερευνητών ανέλαβαν να συλλέξουν υλικό αντιπροσωπευτικό της Γης και της ανθρώπινης εμπειρίας ώστε να σταλεί μαζί με το Voyager για τυχόν άλλες μορφές ζωής στο σύμπαν. Συμπεριέλαβαν ήχους από βατράχια, τριζόνια, ηφαίστεια, τον ήχο της ανθρώπινης καρδιάς, γέλιο, χαιρετισμούς σε 55 γλώσσες και 27 κομμάτια μουσικής σε έναν χρυσό (εντός και εκτός εισαγωγικών) δίσκο.


Το κομμάτι "Dark Was the Night, Cold Was the Ground", που μεταφράζεται, "Σκοτεινή η νύχτα, κρύο το έδαφος" επιλέχθηκε, σύμφωνα με τον Sagan, επειδή «Το τραγούδι του Johnson αφορά μια κατάσταση που αντιμετώπισε πολλές φορές: Σούρουπο δίχως τόπο να πλαγιάσει. Από την εμφάνιση των ανθρώπων στην γη, το πέπλο της νύχτας ακόμα πέσει δίχως να ακουμπήσει άντρα ή γυναίκα σε αντίστοιχη μοίρα.»

πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Dark_Was_the_Night,_Cold_Was_the_Ground
http://en.wikipedia.org/wiki/Voyager_Golden_Record
http://www.tetechumi.com/blind-willie-johnson/

Πρέπει να σας μεταφέρω άσχημα νέα

«Αγαπητοί γονείς: Πρέπει να σας μεταφέρω άσχημα νέα -- Έχω καταδικαστεί σε θάνατο, εγώ και ο Γκουσταβ Γ. Δεν καταταχθήκαμε στα SS, και έτσι καταδικαστήκαμε σε θάνατο. Μου γράψατε, όντως, ότι δεν πρέπει να καταταχθώ στα SS· ο σύντροφος μου, Γκούσταβ G., επίσης δεν έγινε μέλος. Και οι δυο μας θα προτιμούσαμε να πεθάνουμε αντί να λεκιάσουμε την συνείδηση μας με τέτοιες πράξεις

φρίκης. Γνωρίζω τι πρέπει να κάνουν τα SS. Αχ, αγαπημένοι μου γονείς, όσο δύσκολο και αν είναι για εσάς και για εμένα, συγχωρέστε μου τα πάντα· Εάν σας έχω προσβάλει, παρακαλώ συγχωρέστε με και προσευχηθείτε για εμένα. Εάν σκοτωνόμουν στον πόλεμο ενώ η συνείδηση μου ήταν κακή, τότε αυτό επίσης θα σας ήταν λυπηρό. Πολλοί ακόμα γονείς θα χάσουν τα παιδιά τους. Πολλοί άνδρες των SS θα σκοτωθούν επίσης. Σας ευχαριστώ για όλα που έχετε κάνει για το καλό μου από παιδί· συγχωρέστε με, προσευχηθείτε για εμένα...»

Πηγή: Dying We Live: The Final Messages and Records of some Germans who Defied Hitler, Ed. Helmut Gollwitzer, Kathe Kuhn and Reinhold Schneider, trans. Reinhard C. Kuhn. London: Harvill Press, 1956

εικόνα: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2075565/Vivid-new-Battle-Bulge-photos-offer-seen-look-war-weary-soldiers-braving-frigid-weather-fight-Nazi-Germanys-major-offensive-World-War-II.html

Εσύ ήσουν στο λεωφορείο;

"Σκόνταψα"¨πάνω σε ένα κείμενο που είχε αναρτηθεί σε κάποιο forum το οποίο αξίζει να μοιραστώ μαζί σας άσχετα με το εάν είναι αληθινό περιστατικό ή όχι:

Ποτέ δεν με πείραζαν στο σχολείο αλλά θυμάμαι ένα παιδί που το πείραζαν καθώς μεγάλωνα. Ας τον ονομάσουμε Μάικ. 

>λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδί. Σγουρό μαλλί, πορτοκαλί, φορούσε γυαλιά.
>χωρίς φίλους
>συνεχώς τον πείραζαν όλοι
>ήμουν λίγο-πολύ το μόνο παιδί που του φερόταν ευχάριστα. Ποτέ δεν το είχα πραγματικά μέσα μου να είμαι αρχίδι με ανθρώπους
>δεν του μιλούσα πολύ όμως. Κυρίως απλά ένα χαμόγελο και ένα γνέψιμο στους διαδρόμους
> περνούσε τα περισσότερα σχολικά γεύματα γράφοντας και ζωγραφίζοντας μόνος με ένα σημειωματάριο
>μια μέρα στο λεωφορείο που επέστρεφε σπίτι, τα πράματα ήταν χειρότερα από ότι συνήθως. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι ειπώθηκε, αλλά ήταν άσχημο.
>καθόμουν και κοιτούσα τη δουλειά μου
>το παιδί πήγε σπίτι του και κρεμάστηκε
>την επόμενη μέρα στο σχολείο, όλοι μιλούσαν για το πόσο τους έλειπε και πόσο όλοι τον αγαπούσαν
>οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν την αηδία μου
>έρχεται η κηδεία του, πηγαίνω
>το μόνο παιδί από το σχολείο μου που εμφανίζεται
>η μητέρα του τρέχει προς τα εμένα
>πρέπει να είσαι ο Φιλ! ο Μάικ πάντα μου έλεγε πως εσείς οι δύο είστε οι καλύτεροι φίλοι! Πάντοτε μου έλεγε για το πόσο ωραία περνούσατε κτλ κτλ
>τότε το συνειδητοποίησα
>κάθε μέρα στο κολατσιό κατέγραφε επινοημένες ιστορίες με εκείνον και εμένα να αράζουμε και να περνάμε καλά
>εκείνο που πραγματικά με στοιχειώνει, το πράγμα που ακόμα με κρατά ξύπνιο κάποιες νύχτες τώρα, 15 χρόνια αργότερα, είναι εκείνο που είπε μετά
>είμαι σίγουρη πως εάν ήσουν σε εκείνο το λεωφορείο, θα τους είχες σταματήσει