Εσύ ήσουν στο λεωφορείο;

"Σκόνταψα"¨πάνω σε ένα κείμενο που είχε αναρτηθεί σε κάποιο forum το οποίο αξίζει να μοιραστώ μαζί σας άσχετα με το εάν είναι αληθινό περιστατικό ή όχι:

Ποτέ δεν με πείραζαν στο σχολείο αλλά θυμάμαι ένα παιδί που το πείραζαν καθώς μεγάλωνα. Ας τον ονομάσουμε Μάικ. 

>λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδί. Σγουρό μαλλί, πορτοκαλί, φορούσε γυαλιά.
>χωρίς φίλους
>συνεχώς τον πείραζαν όλοι
>ήμουν λίγο-πολύ το μόνο παιδί που του φερόταν ευχάριστα. Ποτέ δεν το είχα πραγματικά μέσα μου να είμαι αρχίδι με ανθρώπους
>δεν του μιλούσα πολύ όμως. Κυρίως απλά ένα χαμόγελο και ένα γνέψιμο στους διαδρόμους
> περνούσε τα περισσότερα σχολικά γεύματα γράφοντας και ζωγραφίζοντας μόνος με ένα σημειωματάριο
>μια μέρα στο λεωφορείο που επέστρεφε σπίτι, τα πράματα ήταν χειρότερα από ότι συνήθως. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι ειπώθηκε, αλλά ήταν άσχημο.
>καθόμουν και κοιτούσα τη δουλειά μου
>το παιδί πήγε σπίτι του και κρεμάστηκε
>την επόμενη μέρα στο σχολείο, όλοι μιλούσαν για το πόσο τους έλειπε και πόσο όλοι τον αγαπούσαν
>οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν την αηδία μου
>έρχεται η κηδεία του, πηγαίνω
>το μόνο παιδί από το σχολείο μου που εμφανίζεται
>η μητέρα του τρέχει προς τα εμένα
>πρέπει να είσαι ο Φιλ! ο Μάικ πάντα μου έλεγε πως εσείς οι δύο είστε οι καλύτεροι φίλοι! Πάντοτε μου έλεγε για το πόσο ωραία περνούσατε κτλ κτλ
>τότε το συνειδητοποίησα
>κάθε μέρα στο κολατσιό κατέγραφε επινοημένες ιστορίες με εκείνον και εμένα να αράζουμε και να περνάμε καλά
>εκείνο που πραγματικά με στοιχειώνει, το πράγμα που ακόμα με κρατά ξύπνιο κάποιες νύχτες τώρα, 15 χρόνια αργότερα, είναι εκείνο που είπε μετά
>είμαι σίγουρη πως εάν ήσουν σε εκείνο το λεωφορείο, θα τους είχες σταματήσει